මේ කථාව කොහොම පටං ගන්නද කොතනින් ඉවර කරනවද කියල හිතාගන්න බැරුව දවස් ගානක් මේක ලියන එක දුර ඇදුන. ඒත් අද කොතනින් හරි පටන් අරගෙන මේක කියන්න ඕන කියල හිතුණ නිසා පටන්ගත්ත. මේ සිදුවීම උනේ 2020/02/02 ඉරිදා දවසක්. දවස දකිනකොටම දන්නව ඇති මීට කලින් මගේ Blog කියෙවුව නම් මේකට දහම්පාසල සම්බන්දයි කියල. වයස තිහක්, ඒත් අපි ඉතින් තාමත් දහම්පාසල් යනවනේ.
ඔන්න ඉතින් පුරුදු විදිහට පෙබරවාරි 02 දා වෙනදට වැඩිය පාන්දර, වෙනදට වැඩිය පාන්දර කිවුවෙ අපි දහම්පාසලට යන්න ඕනෙ උදේ 06.30 වෙද්දිවත්, මොකද දහම්පාසලෙත් රතු ඉර ගහනව පරක්කු උනොත්. විශේෂයෙන් මම යන්න ඕන මොකද මම උප ප්‍ර‍ධානාචාර්ය නෙ. (ඒකත් යන්තම් කියාගත්ත හි.. හි..) මම මේ කියන දවසෙ අපි දහම්පාසලේ පළමු ශ්‍රේණියට අලුතින් ළමයි ගන්න දවස.
මම මීට කලින් කිවුවද මතක නෑ අපේ දහම්පාසල ඉස්කෝලයක් වගේ තමයි. ළමයි දාහකට වැඩිය ඉන්නව. (වැලිගම අග්‍රබෝධි රජමහා විහාර, ශ්‍රී ධර්මරාජ දහම්පාසල) පළමු ශ්‍රේණියට අපි ළමයි ගන්නෙ ටිකක් ප්‍ර‍මාද කරල අනෙත් දහම්පාසල් වලට ලමයි ගත්තම වෙනම අයදුම්පත්‍ර අරගෙන සම්මුඛ පරීක්ෂණ එහෙම තියල තමයි. අනෙත් දහම්පාසල් වලට පසුව ගන්නෙ නැත්නම් ඒවගෙන් දෝශාරෝපන එවන ඒවට ළමයි නෑ කියල. කොහොම හරි ලොකු කමත් කිවුවනේ දැන් කථාව කියන්නම්.
කොහොමහරි මම වෙනදටත් වැඩිය උදෙන් දහම්පාසලට ගියේ වැඩ ගොඩක් තියෙන නිසා. (ළමයි ලියාපදින්චි කරන වැඩ, පිළිගැනීම් උත්සව, සංග්‍ර වගේ බොහො දේවල්) කොහොමහරි අපි හිතුවට වඩා ළමයි ප්‍ර‍මානෙ වැඩි උනා. කොච්චර කලින් අයදුම්පත්‍ර අරගත්තත් එදාටත් කීපදෙනෙක් හරි එනවනේ. ආවම මොකද එලවන්නද, දහම්පාසලකටනෙ එන්නෙ. ඒකත් එක්කො දායක පවුලක් නැත්නම් ගුරුවරයෙකුගෙ හිතවතෙක්. එහෙම උනාම කොහොමද නොගෙන ඉන්නෙ, නේද. ළමයි 63 ක් හිටිය. මේක ලියන දවස වෙනකොටත් තවම අළුතින් ළමයි බාර දෙනව පිංවතුනි. ඩෙස් පුටු තමයි නැත්තෙ. (වෙළද විරාමය සදහා අනුග්‍ර‍හය මගෙන්.. හි..) හරි අන්තිමට එදා උදේ වැඩසටහන කොහොමහරි ගොඩදාගත්ත කියමුකෝ.(ගොඩ දාගත්ත කිවුවෙ තුන, හතර පන්තිවල පුටුටික අපි ගෙනාව එක වසරට. දැන් ඒ ළමයි හිටන් තමයි ඉන්නෙ. රටම හිටං එක්ක අවුරුදු පහක්ම හිටම්ම හිටපු එකේ ඕක මොකක්ද නේද. මට හරිම වේදනයි ඒකට) ඔන්න මම කියන්න ආපු කථාව දැන් කියනව, මම කිවුව එක වසරෙ පිළිගැනීම් වැඩ ඔක්කොම ඉවර වෙලා ළමයි හැමෝම අළුත් පන්තියට යවල මාත් ඉතින් එක වසර පැත්තට ගියා පොඩි සෙට්එක බලල එන්න හිතාගෙන. (අපේ පන්සල තියෙන්නෙ කන්දක් උඩ කොටස් තුනකට පහලම කොටසෙ ආවාස ගේ සහ ධර්මශාලාව, දෙවැනි කොටසෙ පුස්තකාලය සහ පෙරපාසල/දහම්පාසලේ පළමු ශ්‍රේණිය, උඩ මළුවෙ බෝධින්වහන්සේ, වෙහෙර වහන්සේ සහ හිටි පිළිම වහන්සේ හා සැතපෙන පිළිමය සහිත ඉපැරණි බුදුමැදුර. පන්සලේ අයිතිහාසික වැදත්කම වෙනම ලිපියකින් කියන්නම්. ඒක දැනගන්නම ඕන කතාවක්.) හරි මම එක වසරට යන්න හිතාගෙන යද්දි දෙවැනි මළුවෙදි මගේ ලගට පොඩි පිරිමි දරුවෙක් දුවගෙන ආව දෙක වසරෙ, තුන වසරෙ විතර. අවිත් මගෙ අතේ එල්ලිල මට කිවුව සර් අද අම්ම මට කෑම දුන්නෙනෑ අම්මට සල්ලි නැති නිසා කියල. මට මගේ හදවත එක මොහොතකට නතර වුනා වගේ දැනුන. මම ඒ පුංචි දරුවගෙ අතින් අල්ලගෙන පොඩ්ඩක් ඈතට ගියා. ගිහින් විස්ථර ටිකක් ඇහුව. අම්ම ගෙදර, තාත්ත කුලී වැඩක් අහුවුනොත් කරනව. මම හිතනව ඒක ඇත්ත කියල. අනික එහෙම බොරුවක් කියන්න තරම් බොරුවක් හදන්න විදිහක් නෑ. එදා ඒ අම්මට සල්ලි නැතිවෙන්න ඇති කෑමට මුකුත් දෙන්න. මමත් ඒ ළමය එක්ක එක වසර ලගට ගිහින් එයාව එළියෙන් තියල පන්තිය ඇතුලට ගිහින් තිබුණ කෑම වලින් පිගානක් (paper plate) බෙදාගෙන එලියට එද්දි ළමය නෑ, මම ඒ ළමය හොයාගෙන තුන වසර පන්තියට යද්දි ආයෙත් දුවගෙන මගෙ ලගට ආව. මම හිමීට එයාට කෑම එක දීල අනිත් දවසෙ කෑම නොගෙනාවොත් උදෙන්ම ඇවිත් මට කියන්න කියල මම ආයෙත් කාර්යාලයට ආව. මේක ලියන දවස වෙනකොට සති තුනක් විතර ගෙවිල හැබැයි තවම ඒ දරුව ආයෙ මං හම්බවෙන්න ආවෙ නෑ. සමහර විට දැන් කෑම ගේනව ඇති. හොදයි ඕක තමයි මට කියන්න ඕන වුනු කතාව, එහෙම කන්න නැතුව දරුවෙ කීදෙනෙක් මේ ලෝකෙ ඇත්ද ? අපි අතට වළල්ලක් නැතුව කරට මාළයක් නැතුව අඩද්දි කී දාහක් කන්න නැතුව බඩගින්දර උහුලගෙන ඇද්ද? හිතන්න කාලයයි මේ.
වහින්නට හැකිනම් ගිගුම්දී වියලි ගම්බිම් වලට ඉහලින්
ඉදෙන්නට හැකිනම් බතක්වී බතක් නොඉදෙන පැළක රහසින්
කියෙව්ව නම් අදහසකුත් ලියාගෙන යන්න...
