පින left

 

තවත් මතකයක්

මම මගේ පුංචිකාලෙ ගැන මීට කලින් ඔයාලට කියල තියෙන විදිහට මගේ මතක ගොඩක මූලස්ථානය තමයි ගමේ පන්සල. මේකත් එහෙටම සම්බන්ද කතාවක්. පන්සල මගේ ජීවිතේට කොච්චර සම්භන්දයිද කියනවනම් ගෙදරට වැඩිය මතක පිරිළ තියෙන්නෙ පන්සල එක්ක.

ගෙදරදි මෙලෝ වැඩක් නොකරපු අපි පන්සලේ නම් මැරීගෙන වැඩ, ඒව නම් අදටත් එහෙම තමයි. අපි කිවුවෙ මම අයිය, තව සමවයසෙ වගේම අයියගෙ වයසෙ අය එහෙම.(වැඩිපුර හිටියෙ අයියගෙ යාළුවො තමයි.) ඉතින් හැම මාසෙම පසලොස්වක පොයට සිල් ගන්න එක නම් කරා හරියටම. එහෙම සිල් අරගෙන අපි හවසට යනව තෙල් සම්මාදමේ.. දැන් අය නම් දන්නෙත් නැතුව ඇති ඒ මොකක්ද කියල, තෙල් සම්මාදම කියන්නෙ පන්සලේ හවස පූජාවට අව්‍යය තෙල් එකතු කරන්න අපි ගම වටේම ගෙවල් වලට යනව. කිලෝමීටර් ගානක් දුර. එහෙම ගියාම තෙල් විතරක් නෙමෙයි පන්සලට ඕනකරන සබන් කැට,බිස්කට් වර්ග විතරකුත් නෙමෙයි සල්ලි එහෙමත් ලැබෙනව. ඉතින් එහෙම යන ගමන් වලදි අදින්නාදානය කැඩුණු අවස්ථාත් නැතුවම නෙමෙයි. ගහක අඹ ගෙඩියක් එහෙම නොකැඩුවාම නෙමෙයි ඉතින්.. දන්නැද්ද සීලෙ ටිකක් අමතක වෙලා ඩාම් වෙලා ඩූම් වෙන වෙලාවලුත් තිබුණ. බැණුම් අහපු වෙලාවලුත් නොතිබුණාමත් නෙමෙයි..

ඉතින් කොහොම හරි හවස්වෙදිදි පන්සලට ඇවිත් අර එකතුකරපු සල්ලි එහෙම ගැණල අනිත් හැම දේම එක්ක ලොකුහාමුදුරුවන්ට දෙනව. ඒවට මම දන්න තරමින් කිසිම වංචාවක් උපද්ද්‍රවයක් කරේ නම් නෑ. මොකද අපි මොකට බය නැති උනත් සාංගික දේවල් අරගෙන ගල් පෙරේතයො වෙන්න නම් බයයි. දැන් ඉතින් අහන්න එපා පන්සල් වත්තෙ තැබිළි ගෙඩියක් වත් හොරාට බීල නැද්ද කියල. තැබිළි බීල තියෙනව හැබැයි පොඩි හාමුදුරුවොත් සම්භන්ද කරගෙන. (එතකොට හොරකමේ විපාක ටිකක් විතර බාල වෙනවනෙ. පන්සලේ කෙනෙකුත් ඉන්න නිසා..හී...)

හරි වටපිටාව මේකට ඇති මූලික කතාවට එන්නම් දැන්.

කොහොම හරි ඔය විදිහට ලොකු වෙද්දි ටික ටික පෝයට සිල් ගන්න එක නම් මගඇරුණ, ඒත් පන්සලේ සුද්දකරන වැඩ එහෙම හැම පෝයටම කරා.. ඔහොම ඉතින් පෝයක් දවසක උදේ ඉදල කොල්ලො ටික පන්සලේ මහා ශ්‍රමදානයක් තිබුණ. ඉතින් එදා කට්ටිට බුදු මැදුර වටේ එහෙම සුද්දපවිත්‍ර කරල වැඩේ ඉවර වෙද්දි කොහොමත් දවල් දොළහ විතර වෙලා. ඉතින් වැඩේ ඉවර කරල තැබිළි ගෙඩියක් එහෙම කඩාගෙන බීල කට්ටිය පන්සලේ ළිදෙන්ම නා ගන්නත් සෙට් උනා..(හරි හරි තැබිළි බොන්න හාමුදුරුවො අවසර දීල තිබුණෙ.) හැබැයි මේ වෙද්දි හාමුදුරුවො ඔක්කොම දානෙ ගෙදරක වැඩල තිබු‍ණ. පන්සලේ වත්ත පහල තියෙනව ටිකක් ලොකු ළිදක්, ලොකු කියන්නෙ ගැබුරු නෙමෙයි හරියට පොකුණක් වගේ එකක්. අතින් අල්ලන්න තරම් වතුර. ඒකෙ වතුර බොන්න පාවිච්චි නොකරට අනිත් දේවල් හැම එකටම ඒකෙන් තමයි වතුර ගත්තෙ.

කොහොම හරි කට්ටිය ටික ගොඩ ඉදන් නෑවෙ වතුර දෙකයි, එකඑකා ලිදට පනිනව. කට්ටියටම රජ මගුළ්. ඔහොම පැය තුනක් විතර නාල ඉවර වෙලා ළිදෙන් ගොඩ එද්දි ලිද දැන් මඩ වලක් වෙලා. කට්ටියත් තෙත ඇදුම් පිටින්ම ගෙවල් වලට ගියා. කට්ටියත් හරි ජොලියෙ ගෙවල් වල හිටියෙ තව පැය දෙකක් විතර තමයි. ලොකු හාමුදුරුවො උපාසක ඇත්තන්ගෙ සිල් මුදවල හවස පහට විතර අපේ ගෙවල් පැත්තට වඩිනව. ශ්‍රමදානෙට පිං දෙන්න වෙන්න ඇති කියල අපිත් හරි සතුටු උනා. කොහෙද සතුට දෙපිටින් යන්න හාමුදුරුවො බැන්නෙ නැතෑ අපිට. හොද ටික ලෙෆ්ට්. බැණල අන්තිමේ කිවුව ගිහින් ලිද හිස්කරල දාන්න කියල. (නිවන් යන්න හිතන් සිල්ගන්න පන්සල් ගිය උපාසක අම්ම කෙනෙක්  පත්තුකරල ගිහින් ගින්න.)

මොනව කරන්නද ආයෙ කට්ටිය එකතු කරගෙන ගිහින් තව ඇති වෙනකම් පැණල නාල ලිදත් හිස්කරල රෑ වෙලා ගෙවල්වල ගිහින් ආයෙ ගෙදරිනුත් කුණු බැණුම් ඇහුව. ඔන්න ඔහොමයි සමහර පිංකම් ගොංකම් වලින් ඉවර උනේ..

ඒත් ඉතින් අපි පන්සලේ වැඩ කරන එක නැවැත්තුවද පිංවතුණි.. කොහොමවත් නෑ.

කට්ටිය මොකද හිතන්නෙ ? තව මතක නම් ගොඩක් තියෙනව ඒවත් හිමිහිට කියන්නම්..

මතක දිගේ වෙරළට

 

  හවසට ඉර බැහැගෙන යද්දි ඉර මුහුද සිප ගන්නව වගේ කියල මට හිතූන. හරියට මුහුදු වෙරෙළ පේලියට වාඩිවෙලා ඉන්න පෙම්වතූන් සිපගන්නව වගේ. ඒත් අද ඒක ඇත්තටම එහෙමද කියල මට හිතුන. ඉර මුහුදත් එක්ක තරහ වෙලා. ඈත ගස් අතරින් හිමිහිට පල්ලම් බහිනව.

 ඉර මුහුදත් එක්ක තරහ වෙලා, ඇය මාත් එක්ක තරහ වෙලා. හරියට අපි ගැන දැනිල වගේ. මුහුදු රැල්ලත් වෙරළත් එක්ක රහස් කථාවක. රැලි එක එක හිමිහිට ඇවිත් වෙරළට මොනවද මුමුණනව. හරියට මම අද තනියම ඇයි අහනව වගේ. ඒ තරම්ම මුහුද අපිට ලන්වෙල.

       මුහුදෙ පෙනෙන නොපෙනෙන ඈත නැවක්, හරියට පොඩිකාලෙ පොත් වල පිටු කඩල හදපු කොල බෝට්ටුවක් වගේ. ඒ දිහා බලාගෙනම මගේ හිතත් ඈතට ගියා.

මටවත් හොයාගන්න බැරිතරම්.

       හැමදාම ගෙදරට බොරුවක් කියල ගෙදරින් පැනගත්තට එයාව ගෙදරින් ගන්න එක පොඩි ක්‍රියාන්විතයක් වගේ. පුස්ථකාලෙට යනව කියල හැමදාම ගෙදරින් පැන ගත්තට කවද හරි ඒ බොරුවට ආයුෂ නැතිවෙන බව අපි දන්නව. ඉස්සරනම් පන්ති යන නිසා බොරු කියන්න ඕන උනේ නෑ. ඒත් දැන් එහෙම නැති නිසා වෙන කියන්න තරම් හොද බොරුවකුත්නැති එකේ ඒ බොරුවම හැමදාම පෙරලනව. බොරුවක් කියල ගෙදරින් පැනගත්තට මොකද යන්න තැනකුත් නෑ.

අපිට එකම පිහිට මේ මහ මුහුද විතරයි.

      මේ බංකුවක් උඩ වාඩිවෙලා අපි කථා නොකරපු දෙයක් නැති තරන්. ඒත් හැමදාම කථා කරන්න තරම් දේවල් තිබුන. ආදරේ කරන අය කථා කරන්නෙ අනාගතේ ගැන කිවුවට අපි අපේ ගැන කථා කලේ නැති තරම්. අපි කථා කරේම අනිත් අයගෙ ප්‍රශ්ණ ගැන. හැබැයි අපිට ප්‍රශ්ණ නොතිබුණා නෙවෙයි. ඒ හැම ප්‍රශ්ණයක්ම අමතක කරල අපි අනෙක් අයගෙ ප්‍රශ්ණ වලට පිළිතුරු හෙවුව. ඒක විහිලුවක් කියල හිතුනට ඒක තමයි ඇත්ත.

        අපි හැමදාම අහසයි මුහුදයි එකතුවෙන ක්‍ෂිතිඡය දිහා බලාගන තර්ක කරා, වෙලාවකට ඇඩුව. මොකද අපිත් හරියට එකතු නොවෙන ක්‍ෂිතිඡය වගේ කියල හිතනකොට ඉවසන්න බැරි තරම් දුකක් හිතට දැනුණ. හවසට මුහුදට පහත්වෙන ඉර දිහා බලාගෙන අපි හීන දැක්ක. පොඩි දරුවො වටවෙල හදන වැලි මාලිගා මුහුදු රැල්ලට කඩාගෙන වැටෙන කොට අපි හිනා වුනාට කවදාවත් අපි හදපු හීන මාලිගා මේ විදියට කඩා වැටේවි කියල කවදාවත් හිතුවෙනෑ. මොකද ඒ තරම්ම හොද පදනමක් ඒවට තිබුන. ඒත් ඒ හැම හීනයක්ම හීනයක් විතරයි කියල හිතෙනකොට මහ හයියෙන් අඩන්න හිතෙනව. ලෝකෙටම ඇහෙන්න.

        මෙහෙම වෙනකොට ගෙදරින් නොදැන ගත්තම නෙමෙයි. ගෙවල් වලට පොඩි පොඩි ආරංචි ගිහින් තිබුනට තාම ගිණි ගත්තෙ නෑ. මොකද කියපු බොරුවල හැටියට සැක හිතන්න බැරි තරන්නෙ. පහු වෙනකොට නම් ගෙවල් වලින් දැන ගත්ත, එහෙම සම්බන්දයක් තියනවනම් දැන්ම නවත්තන්න කියල ගෙවල් වලින් අවසන් නිවේදනත් දැම්ම. මට ලොකූ ප්‍රශ්ණයක් නොවුනට එයාට නම් ගෙදරින් එලියට යන්න දුන්නෙ අම්මත් එක්ක විතරයි. මුහුදු හුලගට විරුද්දව පියාඹන්න හදන කූරුලු ඡෝඩුවක් වගේ අපිත් ඒ හැම ප්‍රශ්නෙකටම මුහුණ දුන්න.

    කාලයක් මෙහෙම ගෙවුන. ඒත් එකපාරටම එයා මාව මග හැරිය. මම එයාගෙ යාළුවගෙ අතේ විස්තර අහල යැවුව. හැබැයි එයා මට ලිවුවෙවත් පණිවිඩයක් එවුවෙවත් නෑ.

එයා දැන් වෙනස් වෙලා. එයාට මම කවදාවත් දැකල නැති කෙනෙක් වගේ. මගදි මුන ගැහුනත් අහක බලා ගන්නව. ඒ හැමදාම එයාට ගෙදරින් බලපෑම් ඇති ඒක නිසා වෙන්න ඇති කියල හිත හදා ගත්තට එයා තනියෙන් මුනගැහුනත් නොදැක්ක විදිහට ගිය දාට මම ඇඩුව, හයියෙන් ඇඩුව, ඒ ඇස් වලින් නෙවෙයි හිතින්.

     මේ වැල්ලෙ හැම වැලි කැටයක්ම අපි පාගල ඇති. ඒ වැලි කැටයක් ගානෙ අපිව අදුරනව. ඒත් එයා දැන් මාව අදුනන්නෙ වත් නැති ගානයි. අද මේ බංකුව එක පැත්තක් හිස් වෙලා. මම විතරක් තනියම මුහුද දිහා බලාගෙන. ඡීවිතේ හැටි මේක තමයි හැම හමුවීමකටම වෙන්වීමක් තියෙනව, අවශ්‍යතාවයට එන අය වැඩේ අවසන් උනාම යනව, අපිට නවත්තගන්න ඕන උනත්.

 මම කොහොම හරි හිත හදාගන්නව.

       මේ පාලුව තනිකම හරි කටුකයි එතකොට හිතනව වැඩියි. මම මගේ හොදම යාලුවට කෝල් එකක් ගත්ත.

ඔහුගෙ දුරකථනයෙ ගීතයක් වාදනය වෙනව.

         

      පැහැසර ඔබෙ අදරේ

      මන්දාරම් අදුරේ වෙලී

      සැගවී ගිය ඔබෙ සෙනෙහේ

      හිත රිද්දනවා රහසේ

 

     මගේ අතින් ඉබේම දුරකථනය විසන්දි වුනා.