මේක ගීත කතාවක්
මීට වසර කීපයකට කලින් මගේ මිතුරෙකුගෙ පෙම් හමුවකට සහයක වශයෙන් සහභාගී වෙන්න කියල ආරාධනාවක් ලැබුණ. ඒක ඔවුන් දෙදෙනගෙ පළමු හමුවීම. මට දෙන්නගෙ නම කියන්න බෑ, නොකියන්න හේතුව ඉදිරියට වැටහේවි.. දෙන්න මුණගැහෙන්න යොදාගෙන තිබුනෙ එහෙම මුණගැසීම් වලට ප්‍ර‍සිද්ද තැනක්, ඒ ගාලු කොටු පවුර. ඉතින් අදාල දවසෙ උදේම මිත්රයත් මමත් මගේ බයික් එකේ අදාල හමුවට ගියා. ඇයත් ඇවිත් තිබුනෙ ඇගේ මිතුරියක සමග. ඉතින් ගාලු කොටුවෙ එක කොනක දෙන්න පෙම් පිළිසදරට වැටුන, මිත්රයත් ඇගේ පෙම්වතියත්. මම කාෂ්ඨක අවුවෙ, මුවාවෙන්න හෙවනකුත් නැති කොටු පවුරෙ උඩ කරවෙනව..( තළ නම් තෙළට වේලේ මී බෙටි කුමට වේලේ කියල කට්ටිය කියනව ඇති) ඉතින් අර ඇගේ යෙහෙළිය එක්ක කතාවක් දාගෙන ඉන්න තිබුණනෙ කියල කට්ටිය හිතනව ඇති, අම්මෝ ඒක හෙන හයි ක්ලාස්, අපි වගේ මධ්‍ය පාන්තිකයන්ට ගැලපෙන්නෙ නෑ. අනික කතාකරන්න ගිහින් නිකං හරි ඉංග්‍රීසි වචනයක් දැම්මොත් මට වෙන්නෙ මුහුදට පනින්න තමයි, ඒ තරම් අපේ ඉංග්‍රීසි දැනුම හොදයිනෙ. ඉතින් මටත් එතන කරන්න තිබුණ එකම දේ තමයි අතොරක් නොපෙනෙන මුහුද දිහා බලාගෙන ඉන්න එක. මුහුද කියන්නෙ කොච්චර බලාගෙන හිටියත් එපා නොවෙන දෙයක්නෙ. කොහොමත් එතන වටපිට බලන්නත් බෑ. හැමතැනම, හැම මුල්ලකම කපල් පිරිල, ඒව බැලුවම අපේ පුංචි මල් වගේ හිත් බිදෙනව, අනික ඒ ඇත්තොත් අපහසුතාවට පත් කරන්නෙ මොකටද? නේද? ඉතින් බලාගෙන ඉන්න තියෙන එකම පැත්ත, මුහුද විතරයි.
ඉතින් ඔහොම මුහුද දිහා බලාගෙන ඉද්දි මගේ මිත්‍ර‍යට සහ ඇගේ පෙම්වතියගෙ ලවු එකට පින් සිද්ද වෙන්න මට සිංදුවකට පද දෙකතුනක් හිත ඇතුලෙ කියවෙන්න ගත්ත. මමත් ඒ වගේ වෙලාවට කරන්නෙ ඒ හිතෙන දේවල් මගේ දුරකථනෙ සටහන් කරගන්නව. සම්පූර්ණ සිංදුවම එකපාර ලියවෙන්නෙ නෑ. පස්සෙ නිවාඩුපාඩුවෙ තමයි ඉතුරු ටික ලියන්නෙ. මේ ඒ වචන ටික.
සීතල වැහිපොද සුළගට පාවී
අප සිටිනා විට පවුරු කොනේ
මුහුණ හොවාගෙන මගෙ ලය මත්තට
දගකල මතකය තවම තියේ
ආයෙත් දවසක ඔබ හා යන්නට අතීතයේ මල් මතක දිගේ
ඔබ එනවාදෝ මතක ලියන්නට
ගාලු කොටුවෙ ගල් බැම්ම දිගේ....
ඔහොම පද ටික ලියවෙද්දි මගේ මිත්‍ර‍යගෙ සහ ඔහුගෙ පෙම්වතියගෙ පෙම් හමුවත් එදිනට අවසන් උනා. ඉතින් අපි දෙන්න ඇය සහ මිතුරිය බස් එකටම ඇරලවල මමයි මගේ මිත්‍ර‍යයි වැලිගම එන්න පිටත් වෙද්දි, ඔහුගෙ පෙම්වතිය සහ ඇගේ මිතුරිය කොළඹ යන්න පිටත්උනා. පද ටිකේ සීතල වැහිපොද කිවුවට එදා සැරට පායනව.
දැන් ඉතින් මගේ ගාව අසම්පූර්ණ වචන ටිකක්, ඒ දවස්වල එහෙම එකක් ලියල ඉවර කරනකම් මට නින්ද යන්නෙත් නෑ. කොහොමහරි නිවාඩුපාඩුවෙ මමත් සිංදුවෙ ඉතුරුටික ලියන්න සෙට් වෙලා, අමාරුවෙන් කොහොමහරි මැද කොටසෙ වචන ටිකත් ලියාගන්න පුළුවන් උනා.
පරිස්සමෙන් මා ඔබ රැකගත්තෙමි
සුලං කොඩයෙන් තෙමෙයි කියා
ඔබට නොදැනුනත් ඒ හැම වැස්සට
මගේ සිතින් ආදරේ කලා
සුන්දර මතකය හමුවුණු හැමතැන අතීතයේ පෙම් මතක සොයා
යමු අපි දවසක මේ මල් පාරෙම
ඔබ මා හමුවුණු මතක සොයා...
දැන් තමයි ප්‍ර‍ශ්නෙ පටංගන්නෙ, වචන ටික ලස්සනට ලියවුණාට(අනිත් අයට කොහොමද දන්නෑ මට ලස්සනට දැනුන.) හැබැයි ඒ වචන ටික එකට කියවද්දි කියවන කෙනාට අදහසක් එනව වගේ දෙන්න වෙංවෙච්ච විරහ ගීතයක් වගේ කියල. ඒත් මුන් දෙන්න ලවු එක පටංගත්ත විතරයි. මම මේක විරහ ගීයක් විදිහට ලියන්නෙ කොහොමද.
උන් දෙන්න ලවු කරනව, මම මේක ලියන්න අරගෙන දුක්විදිනව. මමත් සටන අතාරිනවද. නෑ හිතවතුණි නෑ. ලිවුව අන්තිම කොටසත්.
එදා මගේ ඔබ පෙම්වතියයි ප්‍රිය
අද ඇත දරුවන් ඇකයෙ හොව
අනේක බාධක සිතින් දරා ගෙන
ආ මග මා නොහැරම කිසිදා
ඉතින් එක්ව යමු මේ දිවි ගමනේ නොපෙනෙන ඉම තෙක් අපේ වෙලා
මා පුතු නලවන ඔබෙ ගී රාවය
පෙර මතකෙට මා අරං ගියා...
ඉතින් ඔහොම තමයි මගේ මිත්‍ර‍ය සහ පෙම්වතිය පෝරුමස්තකාරූඪ කරල, දරුවො හදල තමයි මම පස්ස බැලුවෙ.( සිංදුවෙන් හොදේ) දැන් ඉතින් මටත් සතුටුයි, ඒක කියවපු ඒ දෙන්නටත් සතුටුයි.
කාලය ඔහොම ගියා. දැන් ඒ දෙන්නම බැදල, හැබැයි පෙම්වතියො, පෙම්වත්තු මාරුවෙලා. මම මුලින්ම කිවුව මතකද, දෙන්නගෙ නම සදහන් කරන්න බෑ කියල. ඔන්න හේතුව. මේකෙ උන්ගෙ නම් කියල උන්ට පවුල් කන්න වෙන්නෙ නෑ, මගේ මිත්‍ර‍යට පවුළගෙන් කන්න වෙනව. ඔන්න ඒ ගීතයෙ පාදක කතාව.
කට්ටිය අහනව මම ලියන හැම එකක්ම මගේ අත්දැකීම්ද කියල. ඔන්න උත්තරේ. ඔහොමයි ඒක ලියැවුනේ.
